Het is de laatste zaterdag van de herfstvakantie. Overmorgen begint het echte leven weer en dus is het best slim om alvast een beetje te oefenen met ‘vóór 12 uur uit je bed komen’. Om 9 uur bijvoorbeeld, zodat je precies om kwart over 9 bij het Alfa-college bent voor een lekker potje teamgevoel. Daarna in colonne naar Noordwolde en dan begint het  pas echt. We worden door een legertje parkeerwachters opgewacht aan de rand van het sportcomplex en vervolgens naar pendelbussen gedirigeerd die ons eerst naar de kleedkamers en even later naar veld 13 A (dat is naast veld 13B en tegenover veld 23 C) brengen. Tegen die tijd is het al 10 uur geweest en warmen we ons op voor de wedstrijd. Na de spectaculaire eindstand in de vorige wedstrijd is iedereen emotioneel lekker uitgehard en dat is te merken want er wordt opvallend ontspannen gespeeld door de jongens. Een cornertje tegen? Geen probleem. Daar gaat Bennis toch gewoon even lekker voor liggen? Een razendsnelle gele spits? Boeien. Gewoon een voetje ertussen en de bal naar Samvel tikken. Die gaat er soepeltjes mee vandoor, links en rechts verdedigers als pingpongballetjes wegstuiterend en pas vlak voor de goal wordt hij afgestopt. Bij een tweede opbouw van GVAV gaat de bal via Jesse naar Nemo, die de bal net niet lekker genoeg op zijn slof krijgt om te scoren, maar wel lekker genoeg om hem krankzinnig hard het struweel in te jagen. Het spel van GVAV ziet er prachtig uit, maar ook Noordwolde is lekker op dreef en als volleerde rebounders scoren ze ineens de 1-0. Een tweede en derde rebound stuiten gelukkig achtereenvolgens op Tijmen die kalmpjes het aanstormende gele gevaar afblokt en op Joost, GVAV’s nimmer versagende verdedigingsrots in de branding. En de vierde keer, als het bijna 2-0 wordt, zet Xavier de ene hoek van de goal dicht en neemt Lars op spectaculaire wijze de honneurs waar in de andere hoek. Mooi, mooi, mooi. En ook hoog tijd voor wat actie aan de andere kant van het veld. En flip nog aan toe, wat gaat dat lekker. GVAV speelt als de vleesgeworden pinballwizard. Eén organisme in plaats van 11 individuen, dat de bal soepel en supersnel tussen alle gele obstakels doortikt. Met Olaf die het veld mooi klein houdt en alle kopduels wint. Met Ricardo en Jesse die al precies weten waar ze de bal gaan neerleggen ruim voordat ze die bal überhaupt voor de voeten krijgen. En met Sen die steeds vanuit het niets op precies de goede plek op lijkt te ploppen. En als Noordhorn toch weer een keer weet door te breken werpt Xavier zich zo vastberaden op de bal dat de scheidsrechter geen andere optie ziet dan af te fluiten voor de rust zodat hij rustig de tijd kan nemen om de bal weer uit de bankschroefhanden van onze keeper te wrikken.

Na de rust gaat Nemo er meteen vol in met een sprint die uitmondt in een prachtig lobje dat vanaf de zijlijn bezien precies in het net valt (1-1) maar dat vanuit het perspectief van de scheidsrechter over de lat vliegt. En de scheidsrechter heeft altijd gelijk. Nog geen minuut later krijgen we op een nogal jammere positie een vrije trap tegen wordt het 2-0. En ook nog 3-0. Maar dan verschijnt Pelle ten tonele, die zijn spitspositie heeft ingeruild voor een plek meer achterin en van daaruit met de bal naar voren speert om zigzagSamu een voorzet te geven. Samu doet zijn bijnaam eer aan en overbrugt op meesterlijke wijze de laatste meters naar de goal. Jammer van de gele verdediger, want anders was ons eerste doelpunt deze wedstrijd zonder meer een feit geweest. We spelen nog 5 minuten door en dan komt Noud het veld weer in. Na 30 blessureminuten naast Mees (wordt gauw beter Mees! Je bent heel gezellig langs de lijn, maar we hebben je toch veel liever in het veld) vindt hij het wel mooi geweest met zijn protesterende bovenbeen en maakt  hij zijn rentree met een flitsende sliding op het spekgladde veld. Dat hij vandaag de wastas meeheeft en zelf de kilo’s opspattende modder uit zijn tenue mag wassen lijkt hem niet te deren.

Noordwolde frummelt er nog een 4^e doelpunt in na een corner. En een 5^e na een vrije trap vlak voor de goal. En nog een 6^e ook, maar zelfs dat kan de pret in ons team niet drukken. Integendeel. Het brengt Samu ertoe een waanzinnige sprint uit zijn lijf te persen. Een sprint die pas eindigt als hij de keeper van een afstand van 20 centimeter woest in de ogen kan kijken terwijl de bal alweer 50 meter verderop ligt. Het imponerende spel heeft effect en bij een 2^e actie speelt Samu heel slim af op Nemo die de verbouwereerde keeper keurig passeert. Zo wordt het vlak voor het einde van de wedstrijd 6-1 en is het laatste punt voor GVAV. Voelt toch wel heel lekker.

En terwijl de spelers van Noordhorn zich wederom luidkeels afvragen wie ze zijn, staat GVAV alweer zingend onder de douche: “Wij zijn GVAV”. En zo is het.

 

verslag geschreven door Mieke Schoonhoven