Vandaag brengt het avontuur dat jo13-2 heet ons (het publiek) en de spelers naar Peize, om het daar op te nemen tegen de nummer 3 uit de competitie. We treffen de afgelopen weken steeds ploegen die hoog geklasseerd zijn, houden eigenlijk bijna altijd aardig stand, maar trekken wel steeds aan het kortste eind. Zo ook vandaag: complimenten en opmerkingen als ‘onverdiende nederlaag’ te over, maar de punten blijven na nog terug te zijn gekomen van een 3-1 achterstand uiteindelijk toch in Noord-Drenthe: einduitslag 4-3.

Met inval coach Rink komt ook Gianno mee uit de jo11-1, als extra invaller. Hij laat af en toe met prachtige passes en/of acties in de kleine ruimte zien waarom het zo goed gaat met de o11 dit jaar, maar heeft het ook vaak lastig met de fysiek (veel) sterkere en grotere tegenstanders. Prima invalbeurt Gianno, bedankt!

Als de wedstrijd om 13:00 onder een bleek zonnetje en bij maar een paar graden boven nul begint (‘tis weer voorbij, die mooie zomer...’)  laten beide teams al vrij snel hun troeven zien. De voor de gelegenheid in het rood gestoken thuisploeg (spelen normaal gesproken ook in het blauw) combineren liefst vrij vlot door op weg naar de vleugels, die aan beide kanten door vliegensvlugge spelers worden bemand. Onze blauwgehemde helden proberen liever ‘voetballend’ naar voren te komen: de sprintduels die zo nu en dan wel worden aangegaan worden doorgaans toch niet gewonnen van de wederom veel langere benen aan de andere kant van het veld. Levert een vanaf het begin boeiende wedstrijd op waarin het lichte voordeel voor GVAV dat we langs de kant denken te zien na een kwartier ook wordt verzilverd: een prima genomen corner wordt vanaf pakweg de penaltystip door Matthias krachtig tot doelpunt omgebogen: een op dat moment terechte 0-1. Ondanks dat Peize hierna wat meer aandringt lijkt dit ook de ruststand te worden, maar in de allerlaatste minuut van de eerste helft weten de gastheren niet één, maar zelfs twee keer te scoren. Op identieke wijze, exact dezelfde doelpunten slechts seconden na elkaar waarbij in beide gevallen onze verdediging en keeper niet vrijuit gingen. Een beetje teleurgesteld, de hele tijd sterk gespeeld en toch opeens 2-1 achter… Toch maar aan de ranja.

En toen … werd het nog erger. Zo’n beetje de eerste de beste actie van de tweede helft vergroot de voorsprong van de thuisploeg naar 2 doelpunten (3-1), maar in het veld geen hangend kopje te bekennen. ‘Kom op, we hebben nog niet verloren!’ klinkt het vanuit ons doelgebied en twee minuten later staat dankzij een prachtig indraaiende corner van Dylen de aansluittreffer ook alweer op het scorebord: 3-2. Het kan nog, er is voldoende tijd! Onze GVAV’ers hebben duidelijk wat om voor te strijden en eigenlijk op alle posities hebben de rood-wit-blauwen de grip op de wedstrijd gevonden. Het wachten is op de gelijkmaker en die komt er ook: Ids krult zonder enige twijfel de bal prachtig vanaf de zestien in één keer in de winkelhaak (3-3).  De beslissing valt echter weer een paar minuten later aan de andere kant van het veld. Eén van de snelle vleugelspelers kan vrijwel ongehinderd vanaf de middellijn  een solo inzetten die pas eindigt als de bal achter achter onze keeper ligt: 4-3. GVAV zet opnieuw aan voor een gelijkmaker, raakt nog wel een keer de lat, maar scoort niet meer. Het blijft wel tot het einde spannend want Peize weet het resterende kwartier de ‘genadeklap’ ook niet uit te delen, maar uiteindelijk wordt er hierna niet meer gescoord: eindstand in een bijzonder leuke pot 4-3.