Op een doordeweekse donderdag staan we normaal gesproken op (en rond) het trainingsveld, maar zo niet vandaag: uw jo13-2 speelt namelijk een oefenwedstrijd tegen Marum, dat net als onze helden in een hoofdklasse competitie uitkomt. We schrijven half zeven 's avonds, het toneel is veld 1 en het wachten is op tegenstander en de scheidsrechter die samen met net even teveel andere weggebruikers vanuit westelijke richting de stad in proberen te komen...
Als iedereen uiteindelijk binnen is en ook de geel/zwarte bezoekers zijn ingetrapt en warm gelopen kan de wedstrijd met een vertraging van pakweg een half uurtje, misschien drie kwartier, beginnen. Blijkt aan het einde van de wedstrijd cruciaal: met nog 6 minuten te spelen gaan plots de lichten uit (einde veldhuur) en kan de scheidsrechter vanwege de inmiddels ingevallen duisternis niet anders dan affluiten bij een stand die bij de gespeelde wedstrijd past: 1-1.  

Zover is het echter nog niet. Aan het begin van de wedstrijd is het nog licht en genieten we langs de kant van de restanten van wat door de weermensen de hele week al aangekondigd wordt als 'mogelijk de laatste warme dag van het jaar'. En van de voetballers voor onze neus natuurlijk, want er ontspint zich namelijk een leuke strijd tussen 2 teams met zeer uiteenlopende spelopvattingen. Het lijkt een beetje een zich herhalend beeld te worden, maar ook vandaag geldt: de tegenstanders zijn voor het merendeel een stuk(je) groter dan onze helden en ze gebruiken dat fysieke voordeel door veel verre, diepe passes te geven op de buitenspelers en door een solide verdedigende muur rond hun zestienmeter te bouwen.  GVAV probeert daar met speelse combinaties en individuele acties doorheen te spelen om vervolgens via steekpasses de spitsen op avontuur te sturen, maar de snelle, ver voor zijn goal spelende keeper van Marum voorkomt keer op keer dat daar al te grote kansen uit voortkomen en kan bovendien ver genoeg trappen om gelijk een tegenaanval in te leiden. Die worden op hun beurt bijna de hele eerste helft prima verwerkt door de blauw-witte verdediging en onze uitstekend meevoetballende keeper, zodat de brilstand (0-0) een flinke poos op het scorebord blijft. Vlak voor de rust leidt een serie van misverstandjes en mis-communicatie echter toch nog een treffer in: na een aantal kansen om de bal uit te verdedigen landt het leer alsnog in de voeten van een speler van Marum die van flinke afstand tussen de lat en onze keeper weet te mikken: 0-1.

Na de ranja is de onrust bij onze mannen weg. Niet vanwege donderspeeches in de kleedkamer (trainer Niek: 'dan wordt ik moe en daar hou ik niet zo van...'), maar omdat dit team die veerkracht heeft. Er wordt vanaf de aftrap weer flink gecombineerd en de tegenstander staat vanaf het begin onder druk, meer dan in het eerste bedrijf. Resultaat laat ook niet lang op zich wachten: al een paar minuten na de aftrap wordt maximaal geprofiteerd van een foutje van een Marumer verdediger en staat het weer gelijk: 1-1. De bezoekers komen echter duidelijk niet voor een gelijkspel en zetten direct na de gelijkmaker nog eens aan. De meeste pogingen kunnen gemakkelijk worden opgevangen en weer de (voor GVAV) goede kant op worden gestuurd en zo golft het spel zonder overduidelijke kansen heen en weer, tot dat het licht uit gaat. Het blijkt opeens toch al behoorlijk donker (was eigenlijk nog helemaal niet zo opgevallen) en daarmee komt  een leuk stukje zomeravond voetbal tot een wel heel plotseling eind, met een uitslag waar iedereen tevreden mee zou moeten kunnen zijn.