Om met de Amsterdamse profeet Cruijff te spreken: "Als je zelf niet scoort doen hun dat wel". Sommige voetbalwijsheden zijn tijdloos en vandaag ondervindt uw jo14-1 hoe waar zelfs de ergste cliché's kunnen zijn: op een bewolkt maar droog Kardinge lijken uw anders zo schotvaardige helden in blauw-wit vergeten te zijn hoe de bal over de doellijn moet en worden ze daarvoor genadeloos en met dodelijke precisie door het bezoekende De Weide afgestraft: eindstand 0 tegen 5. En om er dan gelijk nog maar een tegeltjes wijsheid tegen aan te gooien: 'Maar het had net zo goed andersom kunnen zijn...'

Op voorhand lijken de bezoekers uit Hoogeveen een partij waartegen we wel een resultaat zouden moeten kunnen boeken: in de beker bleven de resultaten (vooral in doelsaldo)  wat achter ten opzichte van de onze tegen dezelfde tegenstanders en hun enige competitiewedstrijd tot nu toe (10-0 tegen ACV)  is netjes, maar zet ook niet gelijk alle alarmlichten op rood: wij wonnen die strijd ook al eens met 12-2.

Voor het begin van de wedstrijd staan we met beide teams even stil bij 'de week van de scheidsrechter' ter ere van alle (assistent-) scheidsrechters die elke week weer voor ons klaar staan:  met een flink applaus worden de leidsmannen van vandaag door beide teams onthaald.  En dan gaan we los...

Zeker het eerste kwartier is GVAV de bovenliggende partij. Ondanks de nodige onrust aan de bal en soms wat onnodig lange dribbels weten we regelmatig de weg naar de goal te vinden, maar: hij wil er niet in! Kansen, kansjes en grote, grote opgelegde mogelijkheden om de score te openen: niks lukt... Als de groen-witte bezoekers na een kwartier ook eens bij ons voor de goal verschijnen blijkt het op zich wel mogelijk te zijn: de bal verdwijnt zo maar achter onze doelman en de stand is (op dat moment bijhoorlijk tegen de verhoudingen in) 0-1.  Op en naast het veld maakt niemand met een GVAV hart zich zorgen: dit maken we (op basis van het spelbeeld, verhoudingen balbezit 70%/30%) gemakkelijk goed. Het  mag echter niet zo zijn: nadat zelfs een penalty niet aan ons besteed blijkt te zijn en de gasten van hun 3 kansen er nog eens 2 scoren gaan we wat verbaasd (en naar later blijkt ontmoedigd) met een 0-3 achterstand aan de ranja.

Die rust gebruik je dan als coach voor 1 van 2 dingen:
a) donderpreek, óf
b) vertrouwen bouwen
Wij hebben voor optie b gekozen: in de rust uitgesproken hoe bizar deze stand op basis van het wedstrijdbeeld is en met een paar omzettingen geprobeerd om wat kalmte in met name de verdediging te krijgen.  Vol goede moed wandelen we daarna met zijn allen weer terug naar veld 3: wij gaan ons terug vechten in deze wedstrijd!

De realiteit blijkt toch net wat lastiger. De Hoogeveensters, gesterkt door de flinke voorsprong geven geen krimp op ons plan en krijgen meer en meer vat op ons nog immer onrustige en onnauwkeurige spel. Waar we in de eerste helft zeker 2, misschien wel 3 handen nodig hadden om onze doelpogingen te tellen blijft de 2e 35 minuten het aantal schoten op doel hangen op 1 (en die ging geheel in de stijl van vandaag naast).  Aan de andere kant van het veld wordt wel gescoord: nog eens 2 doelpunten zetten het totaal op 0 - 5.

Afsluitend lof voor het spel en de bijzonder sportieve spelopvatting van de spelers en leiding van De Weide: als we dan toch moeten verliezen....  Maak niet vaak mee dat de coach van de tegenpartij komt kijken hoe het met een geblesseerde speler is. We verheugen ons nu al op de return: eens kijken of we dan wel tussen de palen kunnen mikken!