Als je voor het blauw-wit-rood van GVAV voetbalt weet je één ding zeker: van de eeuwige concurrent Be Quick uit het uiterste zuiden van de stad moet worden gewonnen.  Of je nou al honderd punten hebt of nul, jo7 of senioren, de rest van de competitie telt niet meer: deze, ook al is het alleen deze, moet worden binnengehaald!  Een (sportieve) strijd die zich al honderden, zoniet duizenden keren heeft afgespeeld was nog maar zelden zo spannend als op deze eerste aangename zaterdag in maart:  2x 35 minuten vechtvoetbal met het mes tussen de tanden eindigt uiteindelijk in 4-4, nadat uw jo14-1 zich na de rust vanaf een 1-3 achterstand terug in de wedstrijd moest knokken.

Voorafgaande aan deze ontmoeting is de sfeer heel gemoedelijk. Beide teams hebben elkaar dit sezoen al 2x eerder ontmoet (2-4 verlies en 2-2 gelijk),  coaches en spelers kennen elkaar en maken een praatje terwijl de jo11-1 op veld 3 nog bezig is weer eens een monsterzege te fabriceren. Het zonnetje schijnt voorzichtig,  van onaangename weersomstandigheden zoals de laatse weken is geen sprake en we kunnen voor het eerst sinds tijden  weer eens gebruik maken van een volledige selectie. Meer dan dat zelfs: omdat Timo de 1e helft met jo15-3 mee speelt hebben we in Joris en Antonio zelfs nog hulptroepen uit de jo13-3.

En die blijken we nodig te hebben, die hulp... Als de wedstrijd iets na elven van start gaat ontketend zich een zwart-witte tornado waarop onze helden geruime tijd geen weerwoord hebben. De gasten combineren en soleren schijnbaar moeiteloos tussen onze mannen door, geven dan ook nog eens de perfecte steekpass en hebben voorin het loopvermogen om daar iets mee te doen: het is dan ook niet verrassend dat we ondanks wederom een prima wedstrijd van keeper Joost binnen 10 minuten al tegen een 0-2 achterstand aan kijken. Terwijl we aan de kant stiekem in ons hoofd aan het uitrekenen zijn hoe hoog de schade kan gaan oplopen als dit zo door gaat laat de jo14-1 maar weer eens zien dat er met de mentale weerbaarheid van deze ploeg niks mis is: geheel tegen de veldverhouding in gaat de eerste beste kans er 'gewoon' in en doen we qua score weer mee: 1-2.  Dat de gasten een poosje later nog eens scoren (1-3) doet al wat minder zeer: het eerste deukje in het vertrouwen van de bezoekers lijkt te zijn gemaakt en beetje bij beetje begint GVAV een grotere rol in de wedstrijd te krijgen dan slechts blauw-witte pionen waar Be Quick omheen slalomt. Het veldoverwicht dat we de laatste weken zo gewend waren is nog steeds ver te zoeken, maar we doen in ieder geval mee... Gescoord wordt er door beide partijen bijna 20 minuten niet meer en zo gaan we met een (voor het spelbeeld op dat moment meevallende) 1-3 achterstand de rust in.

Die pauze gebruiken we om te bespreken wat er niet lekker loopt. 'Meer en eerder druk op de bal' en 'Waar is het middenveld?' zijn de meest gehoorde opmerkingen en dat legt de vinger aardig op de zere plek: ook uit eerdere ontmoetingen wisten we al dat deze tegenstander leuk kan voetballen, maar te ontregelen is als je ze onder druk zet en zelf op balbezit speelt. Met die voornemens en de de eerste helft ontbrekende hoekvlaggen keren we vol strijdlust terug op veld 3.

En..... het werkt! Vanaf de aftrap maken we het de tegenstander lastig, waar die op dat moment ook maar is op het veld. We komen (en blijven) veel meer in balbezit, winnen duels en krijgen kansen, maar moeten soms ook mogelijkheden voor Be Quick toestaan: het begint een echte derby te worden! Dat gevoel neemt nog verder toe als Justin al na een paar minuten een vanaf de middellijn ingezette solo afrondt (2-3) en wordt versterkt door de alsmaar oplopende publieke belangstelling: 'er gebeurt iets op veld 3' lijkt het rond te spreken... De tegenstander laat zich meeslepen in het fysieke spel, maar legt dat regelmatig tegen de grotere mannen van GVAV af. De scheidsrechter staat veel toe, maar heeft desondanks de handen vol aan deze veel fysiekere helft van de wedstrijd. Echt ontvlammen doet de derby vijf minuten voor het einde: middels een penalty en nog eens een flinke solo zet Justin GVAV zelfs op even voorsprong (4-3),  maar de ontlading van de heel onverwachte voorsprong wordt gelijk gevolgd door een prima ingekopte corner aan de andere kant van het veld (4-4).  Emin verbreekt daarna nog even het record 'solo-het-hele-veld-over', zet de highscore op 'het-hele-team-behalve-de-keeper-gepasseerd' en weet daarin alleen door daadwerkelijk een kans voor zichzelf te creeeren een vroegtijdige wissel te voorkomen. Heel veld 3 (tussen en naast de lijnen) kolkt inmiddels en bloedstollende minuten volgen,  maar gescoord wordt er niet meer: met trillende benen, een suis tussen de oren en vol verhalen verlaten we met een verdiende 4-4 het (slag)veld.

Een wedstrijd met twee gezichten, zo noemen ze dat vaak. De eerste helft passagier in een door de gasten gedicteerd stuk, de 2e helft zelf de regie genomen. 1-3 tegen 3-1 in 2x 35 minuten.  Maar deze stadsderby had zoveel meer gezichten, misschien we duizend: van vriendelijk vooraf tot licht geirriteerd na afloop, van overlopen worden naar zelf het spel maken, afwachten naar meedoen, van '20 ouders langs de kant' naar een heuse publiekstrekker en ga zo maar door.  Ik heb maar zelden een stadsderby tegen Be Quick meegemaakt waar zoveel in zat en twee gezichten is dan ook bij lange na niet genoeg om deze wedstrijd te beschrijven. Hulde aan alle betrokkenen, maar vooral toch weer aan de mannen van jo14-1 die eens te meer laten zien dat ze weten dat de wedstrijd pas klaar en gespeeld is als de scheidsrechter voor het laatst fluit.
Dank aan onze gasten Joris en Antonio uit jo13-3: fijn dat jullie er waren!
En ook nog excuses aan de laatste 2 bankzitters vanochtend: met alles wat er de laatste minuten gebeurde ben ik vergeten jullie er weer in te wisselen. Maken we wel weer goed!