In de categorie spoileralert: ‘Wauw, wat een wedstrijd!’. En het werd 0-3. Dan hebben we dat ook maar vast weer gehad. Dan kunnen we nu meteen over tot de kern van de zaak want ‘Wauw, wat een wedstrijd’.

Het begint heel kalmpjes met wat grijzig post-Sinterklaasweer. Koud en nat zonder dat het regent. Een beetje inspelen op een buurveld want ons veld is nog bezet. Samvel (vandaag in de rol van toeschouwer) die in accentloos Fries uitlegt hoe je ‘Faenstars’ precies uitspreekt. Bennis die nog even op en neer naar huis fietst om voetbalschoenen op te halen. Een scheidsrechter die in de 5 minuten tussen de inmiddels afgelopen wedstrijd en onze nog te beginnen wedstrijd gauw even het struweel induikt en Pascal die nog snel de laatste technische en tactische details met het team doorneemt. En dan gaat het los. En goed ook. De Friezen zitten er meteen bovenop. Vrij letterlijk zelfs, als het om Tijmen gaat tenminste. Maar de T-man geeft geen kik en schudt zijn opponenten kalmpjes van zijn rug in zijn mars langs de zijlijn. En ondertussen valt er een stiekeme net-niet-buitenspelgoal. Tsss.

We spelen verder. De Faenstars (FS vanaf nu) zitten nu in de verdedigende rol en de keeper moet aan de bak. Hij doet dat netjes en neemt vervolgens ruim de tijd voor een hele ferme uittrap die zo loepzuiver wordt aangenomen door Ricardo dat er 2 tegenstanders in aanbidding ter aarde storten. De overige FS-ers zetten echter de aanval weer in en barsten al in gejuich uit voor de 0-2. Maar het gejuich wordt vakkundig in de kiem gesmoord door Marijn die de bal schaterlachend voor de goal wegkopt en dat kunstje nog een keer herhaalt als FS even later uit een corner probeert te scoren. Kort daarna kijkt het publiek fronsend toe hoe Nemo door zijn tegenstander uitgenodigd lijkt te worden voor een stevig potje volksdansen als deze hem bij wijze van verdedigende actie gezellig een armpje inhaakt. Nemo doet goedmoedig een paar danspasjes mee terwijl hij ondertussen achteloos een passje op Jesse geeft. Met een Churandy-Martina-waardige snelheid breekt Jesse vervolgens door een cordon van 3 verdedigers heen en het scheelt maar een haartje of het wordt 1-1. SF komt echter sterk terug in de aanval maar nu zit Joost ertussen die de bal een enorme lel geeft. Sen, die Joost duidelijk langer dan vandaag kent bukt precies op tijd waarop de bal stevig in het abdomen van de tegenstander landt. Ai. Hij doet er gelukkig niet moeilijk over en speelt na een lichte grimas gewoon verder. SF is nu in balbezit en in plaats van op te stormen naar onze goal gaat de potige middenvelder voor een afstandsschot. Zo’n lullige bal die doorgaans met een enorme boog net achter de keeper en achter de doellijn valt. Je ziet het gewoon gebeuren. Behalve dan dat Xavier met een weergaloze timing opspringt en de bal over de lat tikt. Jottem! Dubbeljottem!

In de rebound probeert SF het over links. Tevergeefs, want de excellent verdedigende Tijmen laat niets en niemand door vandaag. Met een mooi breedtepassje bereikt hij Pelle die in een soort kopbalfrenzy over de flank oprukt naar voren. Het is vandaag de laatste competitiewedstrijd van deze ‘je-maakt-mij-de-pis-niet-lauw-speler’ en hij gooit alles wat hij in zich heeft er nog eens lekker uit. Surhuisterveen werkt er hard aan, maar er is geen houden aan onze middenman. Samen met captain van de dag Olaf maakt hij een waar feest op het middenveld en het is precies wat de scheidsrechter na afloop van de wedstrijd zegt: ‘vanaf de tweede fase in de eerste helft werd jullie spel steeds sterker. Mooi om te zien!’. En mooi is het inderdaad. De strakke lange passes van Lars die rakelings over de hoofden van onze tegenstanders schieten tot ze vlakbij het 16-metergebied neerdalen. De onverwachte balletjes van Sen die zijn tegenstander regelmatig letterlijk op het verkeerde been zet. En de bloedstollende manoeuvres van Mees die zijn net herstelde lichaam van links naar rechts over het spekgladde veld slingert alsof het niets is. Alles om het spel naar een steeds hoger en hoger niveau te tillen. We voelen de gelijkmaker bijna aankomen maar dan is het ineens toch echt tijd voor de rust. Nou ja, best prima eigenlijk. Even de handen warmen aan een kop thee en dan weer door naar de tweede helft. Die begint met een cornertje van Noud. Bennis die de kunst verstaat om altijd precies op de juiste plek te staan pakt het mooi op en tikt hem schitterend door. Het scoort net niet, maar het zet wel iets in beweging, want ineens lijkt de beer los in het veld. Er wordt aan beide kanten gevoetbald met een overgave die zijn weerga niet kent. Fel en fanatiek en op momenten dat het testosteron iets te enthousiast opspeelt grijpen de scheidsrechter en SF-coach rustig in waardoor het spel zijn sportieve karakter nergens verlies. Zelfs niet als het spel na een klein incidentje even wordt stilgelegd en er wat pedagogisch verantwoorde teksten over de jeugd moeten worden uitgestort. Dat blijkt alleen al als de energieke Olaf na een weergaloze bal letterlijk in de kramp schiet en te hulp wordt geschoten door een tegenstander die heel vriendelijk de kramp weer  uit zijn benen stretcht. De tranen van ontroering over zoveel sportiviteit schieten ons nog net niet in de ogen. Maar even later wordt het wel heel lastig om het droog te houden als eerst Nemo twee bloedmooie net niet-doelpunten maakt en vervolgens Noud in de spotlights staat met het moment van de wedstrijd. Noud, de man die altijd overal in het veld te vinden is en het daarom zwaar te verduren heeft met 2 of 3 verdedigers die hem vaak letterlijk in de mangel nemen. En nu ook weer. Drie man sterk loeren hem aan, maar Noud passeert de een links, stormt op nummer 2 af en houdt vervolgens stil om met een Rabona waar menig profvoetballer zijn of haar vingers bij zou aflikken nummer 3 te passeren. Loftrompetten en hoorngeschal! En een gedroomd einde van een zware maar zeer de moeite waard eerste helft van de competitie. Met dit beeld op het netvlies willen we de wedstrijd afsluiten. Sluiten we de wedstrijd af. Die laatste paar minuten waarin nog 2 tegendoelpunten vallen vergeten we gewoon. Die zijn ook niet belangrijk. Waar het om draait is dat we een team hebben met prachtige spelers die ongeacht de uitslag van de wedstrijd alles in de strijd werpen om voor zichzelf en voor het publiek steeds weer te laten zien hoe mooi voetbal kan zijn.

Halleluja amen.



verslag geschreven door Mieke Schoonhoven