Zaterdag 4 juni en eindelijk lijkt de zomer waar iedereen zo naar uit kijkt dan toch echt te beginnen: we zijn wel klaar met de kou en het kwakkelende weer waar we dit jaar maar in leken te blijven hangen. Klaar is ook het seizoen van uw jo19-4: vandaag spelen de heren de laatste van drie wedstrijden die nog op het programma stonden deze week (de 'afscheidstoer') en daarna is '22/'23 afgerond voor deze club: een bewogen jaar waarin goede wedstrijden werden afgewisseld met mindere optredens, de top van de derde klasse competities waarin werd gestreden vaker wel dan niet in beeld was en het behalen van de kwartfinales van de beker waarschijnlijk voor de meeste betrokkenen zeker als een hoogtepunt moet worden genoemd. Constante was in ieder geval het hele jaar dat er als een hechte groep, een vriendenteam, met veel plezier is gevoetbald.

Zo'n hoogtepunt, dat was deze afsluitende wedstrijd helaas niet. Hoewel tegenstander vv Roden in punten, positie op de ranglijst en reeds behaalde resultaten op papier op voorhand gelijkwaardig lijkt te zijn en de ambiance met het schitterende sportpark waar zij spelen echt top is krijgen onze helden vandaag 2x 45 minuten les in hoe een tegenstander degelijk en vakkundig op te rollen. 'Maatje te groot' is hier zeker van toepassing en de redelijk fors opgelopen score doet zeker recht aan het krachtverschil op het veld: soms is een tegenstander gewoon sterker...

Dat wordt in de eerste minuten van de wedstrijd al gelijk duidelijk. Onze mannen beginnen onder een lekker zonnetje rustig aan, maar komen al snel op bijna elke positie onder druk en slagen er daardoor nauwelijks in om de bal langer dan pakweg 3 passes in de ploeg te houden. Al snel (en vaak) moet keeper Joost aan de bak en met behulp van paal, lat, verdedigers en het niet altijd even scherpe visier van de aanvallers van Roden weet hij zowaar de nul een aardig tijdje op het scorebord te houden. Na pakweg een half uur wordt de ban voor de thuisploeg toch gebroken: een inlopende man kan een corner vrij intikken en de volkomen terechte en langverwachte voorsprong voor de wit-zwarten is een feit. GVAV probeert wel iets terug te doen, maar ook aan de andere kant van het veld blijkt tussen de palen mikken uitdagend, de zeldzame keren dat er poging kan worden ondernomen. Het blijft de thuisploeg die de beste (en meeste) kansen creeert en daarvan verzilveren ze er voor rust nog één: stand na 45 minuten 2-0.

In de tweede helft verandert aan het spelbeeld niet veel. Roden breidt de voorsprong al snel uit (3-0) en pas daarna kunnen onze helden iets terug doen: Abdu zet GVAV met een prachtig afstandschot ook op het scorebord (3-1). Hierop volgt een kleine opleving aan de blauw-wit-rode kant en voelt het even alsof we misschien toch nog in de wedstrijd kunnen komen, maar het uitblijven van verdere doelpunten en de zeer behendige spits van de thuisploeg maken aan die droom al snel een eind. Ook conditioneel moet de meerdere erkent worden in de wit-zwarten en mede geholpen door dat de ruimtes tussen de linies bij GVAV verder oplopen blijkt het simpele 'lange-bal-op-snelle-en-handige-spits' spelletje steeds effectiever: met 3 doelpunten in het laatste kwart van de wedstrijd loopt de score uiteindelijk nog tot 6-1 op.